Dana in tijden van Corona
Wendy
Dana, het is een onderwerp waar ik me de laatste tijd veel mee bezig hou. Met dank aan corona. Want is het geven van dana soms al lastig, het ontvangen van dana is ook een hele kunst, zo ondervond ik…
Het beoefenen van vrijgevigheid en generositeit is een van de beginselen van het boeddhisme. Geven zonder voorwaarden, hoe vaak doen we dat eigenlijk? Als wij een dakloze geld geven, vinden we dan niet eigenlijk dat hij er geen bier van mag kopen, maar het geld nuttig moet besteden aan een slaapplaats of iets voedzaams? En als je tijd en aandacht besteedt aan een vriend, verwacht je dan niet dat hij jou de volgende keer belt of initiatief neemt voor een afspraak? Ik betrap mezelf in elk geval regelmatig op dat soort gedachten.
Andersom werkt het ook vaak zo. Het aannemen van dana zonder daarvoor iets terug te willen doen en je schuldig voelen over het krijgen van iets zonder dat je daar een tegenprestatie voor levert, is voor velen van ons ongetwijfeld een moeilijke aangelegenheid. De afgelopen maanden kreeg ik volop de kans om hiermee te oefenen.
Samen met vele anderen ben ook ik hard getroffen door de coronapandemie. Gelukkig ben ik tot op heden nog niet zelf ziek geworden, maar door de helaas noodzakelijke maatregelen om de verspreiding van het virus tegen te gaan, was ik als musicus van de ene op de andere dag al mijn opdrachten kwijt. Concerten waar ik me op had verheugd, twee operaproducties en een aantal andere projecten zijn geannuleerd. Zonder zicht op wanneer de culturele sector weer normaal kan functioneren. Financieel een grote klap, maar mentaal nog veel meer. Wat doe je als ineens alle vaste grond onder je voeten vandaan wordt geveegd?
En daar kwam dana om de hoek kijken. Dana kwam langs in de vorm van belletjes, berichtjes, onverwachte giften op mijn rekening van bekenden, maar ook van mensen die niet in mijn inner circle zitten. Vrienden die me meenamen op vakantie, etentjes, een bos bloemen en velen die doneerden voor de crowdfunding die ik met mijn ensemble opzette om een cd-opname mogelijk te maken met muziek van Monteverdi. Een meneer die ik totaal niet ken dook ineens voor mij op na mijn eerste concert sinds maanden. Hij deelde me mede dat hij, zonder tegenbericht van mijn kant, mij de komende tien maanden elke maand € 150,00 zou doen toekomen, omdat hij iets voor een musicus wilde doen die door corona financieel getroffen was. Hij wil er onder geen beding iets voor terug, duwde me een envelop met de eerste € 150,00 in mijn hand, draaide zich om en liep de deur uit, mij enigszins verbouwereerd achterlatend. Dankzij zijn bijdrage kan ik mijn zanglessen weer oppakken.
Vaak heb ik mijn trots en tranen moeten wegslikken bij al deze vormen van medeleven en vrijgevigheid. Ook mijn schuldgevoel speelde me regelmatig parten, want ik vind dat ik me in een enorm bevoorrechte positie bevind. Ik heb een dak boven mijn hoofd, kan nog steeds mijn boodschappen betalen en ook af en toe iets leuks doen. Er zijn veel mensen die het harder nodig hebben dan ik.
Maar wat overheerst is een ongelooflijk gevoel van dankbaarheid. Ik ben dankbaar voor alle onvoorwaardelijke steun en generositeit. Voor zoveel vrijgevige mensen om me heen die me de kans geven om een heel belangrijke les te leren: dat ontvangen en geven eigenlijk twee kanten van dezelfde medaille zijn. Want mijn eigen gevoel van vrijgevigheid is ook veel groter geworden en vrijer gaan stromen. Ik ervaar hoe blij het me maakt als ik anderen kan laten meedelen in mijn geluk. Als ik echt tijd en aandacht kan geven aan iemand die het nodig heeft. Als ik een dakloze een briefje in zijn handen druk, zonder voorwaarden, en ik aan zijn blik zie dat hij zich gezien voelt. Misschien koopt hij er wel een biertje van. En misschien wordt hij er prettig dronken van. Maar wie weet met welk inzicht hij de volgende morgen wakker wordt?